Νέες μορφές ινσουλίνης και αντιμετώπιση του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1
Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1 (διαβήτης τύπου 1, ΣΔΤ1, πρώην ινσουλινοεξαρτώμενος ή νεανικός διαβήτης) είναι μία χρόνια αυτοάνοση νόσος που πιστεύεται ότι προκαλείται από μη γενετικούς, περιβαλλοντικούς δηλαδή παράγοντες (ιογενείς, διαιτητικούς) σε γενετικά προδιατεθειμένα άτομα, ξεκινώντας από μία ανοσολογική διεργασία που καταλήγει στην προοδευτική απώλεια των β-κυττάρων του παγκρέατος που παράγουν ινσουλίνη. Η επακόλουθη έλλειψη ινσουλίνης οδηγεί σε αυξημένα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα και στα ούρα. Η ινσουλίνη παραμένει απαραίτητη στη θεραπεία των διαβητικών αλλά η χρήση της περιορίζεται από το στενό της θεραπευτικό δείκτη. Οι τρέχουσες θεραπείες ινσουλίνης πάσχουν από σοβαρές ελλείψεις λόγω της επαναληψιμότητας της θεραπευτικής δράσης από δόση σε δόση και από ασθενή σε ασθενή. Η συνθετική χημεία έχει παράσχει τα μέσα για τελειοποίηση της χρήσης της ινσουλίνης ως φάρμακο, όπου η βελτιστοποίηση της έχει κατευθυνθεί πέραν της φαρμακοκινητικής, σε αλλαγές των φαρμακοδυναμικών της ιδιοτήτων, οι οποίες να είναι πιο επιλεκτικές και λιγότερο μεταβλητές στο αποτέλεσμα τους. Η ανάπτυξη αιωρημάτων βασισμένων στον ψευδάργυρο ώστε να παραταθεί η δράση της ινσουλίνης, αντιπροσώπευε την κύρια μορφή ινσουλινοθεραπείας για δεκαετίες.
Παρόλο που οι πρόοδοι στη χημεία των πεπτιδίων και του ανασυνδυασμένου DNA επέτρεψαν τη σύνθεση βελτιστοποιημένων αναλόγων ινσουλίνης (υπερταχείας, βραχείας, ενδιάμεσης και μακράς δράσης), οι αυξανόμενες επιδημίες της παχυσαρκίας και του διαβήτη έχουν τονίσει την ανάγκη για θεραπείες που να είναι πιο αποτελεσματικές, ασφαλείς και άνετες. Γι’ αυτό το σκοπό, ένα ευρύ σύνολο υποψηφίων φαρμάκων “προχωρά” μέσα από την κλινική, στοχεύοντας την υπεργλυκαιμία καθώς και άλλες ανωμαλίες της νόσου, ενώ ταυτόχρονα οι πρώτες εναλλακτικές λύσεις θεραπείας με ενέσιμα ανάλογα ινσουλίνης βρίσκονται ήδη σε εφαρμογή. Κύριος στόχος της ινσουλινοθεραπείας στον σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, παραμένει η επίτευξη ευγλυκαιμίας, η πρόληψη των συμπτωμάτων υπεργλυκαιμίας και η πρόληψη της διαβητικής κετοξέωσης, γι’ αυτό και η έρευνα συνεχώς προχωρά ώστε να επιτευχθεί η καλύτερη δυνατή ρύθμιση της νόσου.