Κατάθλιψη πριν και μετά τον τοκετό και οι πιθανές επιπτώσεις στη μελλοντική υγεία του νεογνού
H επιλόχειος κατάθλιψη αποτελεί σοβαρό πρόβλημα ψυχικής υγείας με αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία τόσο της μητέρας όσο και του νεογνού. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, η γυναίκα καλείται να αντιμετωπίσει αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα της και στις συνήθειες της και ταυτόχρονα να προετοιμαστεί για τις αλλαγές που θα προκύψουν μετά τη γέννηση του μωρού. Όλα αυτά είναι αιτίες εμφάνισης στρες, άγχους και πολλές φορές ακόμα και συμπτωμάτων κατάθλιψης. Οι αλλαγές είναι πιο έντονες μετά τη γέννηση του μωρού, η συναισθηματική και ψυχολογική πίεση γίνεται εντονότερη και είναι πολύ πιθανή η εμφάνιση συμπτωμάτων κατάθλιψης. Η εμφάνιση συμπτωμάτων κατάθλιψης την περίοδο της λοχείας είναι μια διαταραχή που ταλαιπωρεί περίπου το 20% των γυναικών. Η επιλόχειος κατάθλιψη είναι η συναισθηματική δυσφορία που νιώθει η γυναίκα μετά τον τοκετό και επηρεάζει τόσο την ίδια και το νεογνό, όσο και το οικογενειακό περιβάλλον. Πρόκειται για μια σοβαρή νόσο που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα, είτε με απλή ψυχοθεραπεία είτε και με φαρμακευτική αγωγή, και φυσικά η στήριξη του οικογενειακού περιβάλλοντος είναι καταλυτική για την αντιμετώπισή της. Για όλα τα παραπάνω έχουν ενοχοποιηθεί φυσιολογικοί, γενετικοί και επιγενετικοί παράγοντες οι οποίοι φαίνεται να αυξάνουν τις πιθανότητες εμφάνισης επιλόχειου κατάθλιψης.
Ορμονικές αλλαγές, στρεσογόνες εμπειρίες της μητέρας και πολυμορφισμοί γονιδίων που έχουν συνδυαστεί με την απόκριση στο στρες είναι παράγοντες που αυξάνουν την πιθανότητα εμφάνισης συμπτωμάτων κατάθλιψης. Παράλληλα, οι αντίξοες ενδομήτριες συνθήκες, το μικρό βάρος γέννησης και η εμφάνιση λοιμώξεων είναι στρεσογόνοι παράγοντες οι οποίοι έχουν συνδεθεί με την εμβρυική ανάπτυξη. Όλες αυτές οι γενετικές και επιγενετικές επιδράσεις καθώς και το πρώιμο δυσμενές περιβάλλον επηρεάζουν καταλυτικά το νεογνό. Οι επιδράσεις αυτές πολλές φορές είναι παροδικές, και μόλις εξισορροπηθεί η κατάσταση όλα γίνονται φυσιολογικά, όμως υπάρχουν και περιπτώσεις που το νεογνό συνεχίζει να μην έχει την αναμενόμενη συμπεριφορά και δημιουργούνται συναισθηματικά κενά και βιώματα τα οποία το χαρακτηρίζουν στη μετέπειτα ζωή του.